Fonsie’s pannenkoeken.
Ik leerde Fonsie kennen in het kapsalon.
(kleine sidenote: ik ben van opleiding een kapster en begon op mijn 18 jaar een eigen kapsalon voor enkele jaren tot de hernia’s in mijn rug het praktisch onmogelijk maakte om mijn geliefde beroep uit te oefenen zonder pijn).
Fonsie was een -toen al stokoude- meneer, op een piepende en krakende fiets waarvan de remmen met vertraging werkte en allicht zijn reflexen ook al. Tegen hij gestopt raakte, had hij standaard zo’n 100 meter terug te schuifelen (levensgevaarlijk…als ik daar nu bij stil stond, maar toen deed die ‘ieeeeeeeeeeep’ aankondiging dat hij er was me dus steeds glimlachen).
Vederlichte flusshe spierwitte pluimpjes op zijn hoofd, een jas die nooit echt makkelijk dichtging met die bibberhanden en een bodemloos vat vol straffe verhalen over ‘den oorlog’ en zijn rol als kok en later chef voor de hogere garde.
Doe daar een cheecky glimlach en zijn nood om elke knipbeurt af te sluiten door met zijn eigen kammetje (standaard in zijn hemdzakje) dat elvis-floefje vooraan in zijn haren te wippen… en dan heb je Fonsie, in een notendop.
Hij liet een diepe indruk na, op mijn 18jarige zelve, zelfs voor de korte tijd dat ik hem mocht helpen om zijn pluimen in bedwang te houden.
Doorheen onze gesprekken, waarbij hij meestal aan het woord was, moest hij altijd gniffelen om het feit dat ik geen idee had hoe ik moest koken -iets dat nog niet écht veranderde along the way- en kwam hij op een gegeven moment met een handgeschreven blaadje naar me toe op een volgende afspraak.
Niet kunnen koken vond hij aanvaardbaar, maar aangezien onze liefde voor bakken wel gemeenschappelijk was… ging het uiteraard ooit ook eens over het mysterie der pannenkoeken.
Dat gekribbelde blaadje bevatte zijn recept. Fonsie’s recept voor pannenkoeken.
Ik heb nooit nog een ander recept gebruikt.
Sure, ik deed afgelopen 19 jaar hier en daar een tweak en een aanpassing. Hij zou niet anders gewillen hebben. Maar dat moment is als een kernherinnering in mijn geheugen gegrift.
Hij zou stralen, als hij zou weten dat zijn recept al zolang verder leeft, onder zijn naam. En gniffelen omdat ik nog steeds niet goed kan koken 😉
Fonsie’s pannenkoekenrecept deel ik hier met veel liefde met je. Op één voorwaarde: dat je het ook altijd ‘Fonsie’s pannenkoeken’ zal noemen.
Want dat… zorgt dat hij nooit vergeten zal worden.